Geheimen
Werk
Wat werk met me doet!
In het bedrijf waar ik werk is pappen en nathouden en kantoorpolitiek belangrijker dan een goede prestatie neerzetten. Als bedrijf dat zich profileert als buitengewone leverancier van buitengewone producten maken we dat absoluut niet waar. Voor klanten zijn wij echter één van de weinige adressen waar ze terecht kunnen vandaar.
Ook ik ben gewend om open en eerlijk mijn mening te geven. Vooral in de MT-vergaderingen ben ik al een aantal keren genadeloos onderuit geschoffeld die iemand die hier nu directeur is. Hij doet dan ook niks anders dan zijn managers en andere leidinggevenden tegen me ophitsen. Ik word \'dwarsligger\' genoemd terwijl ik juist één van de diegenen ben die vind dat we nu eindelijk eens aan onze productkwaliteit en -kostprijs moeten werken. Daar gebeurt al jaren niks aan. Dat houdt meneer de directeur tegen met allerlei mooie praatjes:\"Eerst moeten we in ISO borgen dat......\" en komt zelf met de meest simpele actieplannen voor het komende jaar die ook nog eens uitgesteld worden of maanden vertraging oplopen om niets. Er gaat hier zoveel fout en er wordt zoveel geld verknoeid!.
Het idee dat ik de waarheid in pacht heb of alles veel beter en scherper zie dan mijn collega\'s, heb ik absoluut niet. Met z\'n allen kom je veel verder dan het individu ooit voor elkaar krijgt. Als er maar eerst beweging is.......maar die komt dus niet. Daardoor en omdat ik \'kaltgestellt\' ben, word ik ook vinniger en heb meer en meer de neiging om me te isoleren. Dat zorgt voor spanningen in de relatie en communicatie met o.a. mijn collega-managers en de directie. Daarmee wordt het een \'self fulfilling prophecy\'.
Ik ben iemand die het belangrijk vind om samen met anderen te werken en anderen in zijn/haar waarde te laten. Binnen dit bedrijf komt daar helemaal niets van terecht omdat ik als een paria behandeld wordt. Carrière maken je hier over de ruggen van anderen. Je ondergeschikten kort en dom houden en de eer naar jezelf toetrekken.
Daarmee ben ik ontzettend onzeker geworden. Bij elk gesprek vraag ik me af:\"ben ik niet te scherp/fanatiek/cynisch/open/gesloten/ etc. etc.\". Bovendien word je, met name door de directeur, echt behandeld als een randdebiel. “Als je dat klaar hebt, dat zou ik trouwens zus en zo doen, dan is volgens mij de volgende stap dat en van daaruit kun je dan natuurlijk verder met dit. Duidelijk toch???? Alsof je onvolwassen bent en geen academische opleiding hebt. Dat heeft er voor gezorgd dat ik mezelf wat dat betreft kwijt ben geraakt en uiterst geprikkeld en moe \'s avonds thuis kom.
Weg gaan? Goed idee, maar solliciteer me suf als er al vacatures zijn in deze regio. Wil ook wel verhuizen maar het lukt me nog niet om ergens anders voet aan de grond te krijgen. Eén van de problemen is dat ik in een sollicitatiegesprek niet goed uit de verf kom omdat ik mezelf kwijt ben. Mezelf niet goed kan neerzetten door wat er hier op het werk gebeurt.
Op dit moment durf ik ook niet voor mezelf te beginnen. Door de ontwikkelingen hier op het werk droom ik vaak over voor de gek gehouden worden, mensen die me iets beloven en dat niet doen, uitgelachen worden en noem het maar op. Iets waar ik in ieder geval al bevattelijk voor ben door mijn schooltijd, maar door deze gebeurtenissen zeer versterkt weer last van heb. Ik durf mensen niet meer te vertrouwen.