werk

Dag, Ik ben Laura. Dit waarover ik ga praten speelde zeker 25 jaar geleden. Niemand weet ervan, alleen een heel goede vriend. Ik werkte ergens op een bank op een afdeling die mij eigenlijk qua werk niet zo lag.
Op een andere afdeling beneden werkte een chef die een oogje op mij kreeg, hij was getrouwd en had drie kinderen, 44 jaar, ik nog piepjong. Hij begon eigenlijk ineens mijn aandacht te trekken. Telkens als ik beneden kwam liet hij alles los waar hij mee bezig was en riep me. "Dag Laura, hoe is het?" Heel vriendelijk en meelevend. Ik was nog zo groen als gras en vond hem erg leuk, wist ik veel? Hij was zo aardig tegen me....
Ik weet nog dat er een nieuw meisje op zijn afdeling kwam, knap om te zien, ze had haar haar net als Farah Fawcett in de tijd van Charlie's Angels.
Ik kwam weer eens beneden - ook voor hem natuurlijk - en hij had zijn arm om haar heen toen ze aan haar bureau zat. Toen hij mij zag liet hij haar onmiddellijk los en riep weer lief: "dag Laura" en kwam naar me toe. Die arm om Clara heen had mij meteen moeten alarmeren, maar dat deed het toen niet......
Het liep verder, hij ging gelegenheden zoeken om met me alleen te zijn en wilde meer. Ik weigerde. Hij ging ermee akkoord en werd een heel lieve, begrijpende vriend. Hij speelde zijn spel z³ geraffineerd, dat ik werkelijk dacht dat hij heel sympathiek en gevoelig was. Hij respecteerde me, had engelengeduld en zorgde op die manier dat ik heel veel van hem ging houden. Toen zocht hij weer toenadering. Ditmaal trapte ik erin.
Er was een feestavond en hij bracht me daarna thuis. Op een landweg zette hij de auto stil en we gingen achterin zitten. Hij ontblootte zijn familiejuweel en duwde mijn hoofd tussen zijn benen met een verdacht vieze gretigheid. Ik kreeg prompt een klap in mijn gezicht. Was d t alles? Waar was nou die lieve vriend? Enfin, dat zou wel goedkomen, toch?
Ik hoefde niet bang te zijn dat ik zwanger werd, want hij was gesteriliseerd. Hij had z³'n zin.....en ik was zo verliefd.
Hij hield erg veel van mij, zei hij, maar ja, het moest geheim blijven, dat begreep ik toch wel? Ik knikte stom.
Toen kwam hij met het verhaal dat hij er nog een nodig had op zijn afdeling en hij had gehoord dat ik het niet zo goed deed op mijn eigen compartiment. Aangezien geen enkele andere afdeling me wilde hebben - z© hij - moest ik erg blij zijn dat hij zijn nek nog voor me uitgestoken had en dat hij het w¨l met mij wilde proberen. Dat moest ik geregeld horen. Nu begrijp ik dat hij daarom mijn aandacht trok, puur voor zijn eigen eer en glorie, de opportunist.
Vervolgens moest ik hem ook lichamelijk dankbaar zijn. Hij zou wel wat van me maken.
Later hoorde ik - van hem natuurlijk - dat de directie gezegd had dat die me niet meer terugkende, z³ was ik vooruitgegaan. Door zijn leiding, haha, dat zei hij er expliciet bij, de bluffer. Hij was ook mentor van een andere collega, maar dat mocht ik n³³it doorvertellen. Ik ben van nature een zwijger, ik vertel uit principe nooit zomaar iets door, dus dat misbruikte hij ook.
Op het werk - midden op de dag - dwong hij me geregeld naar "achteren" te gaan waar het kopieerapparaat stond en "het" gebeurde in het ernaast gelegen spreekkamertje. Wat ik ervan vond deed er niet toe, als meneer het maar naar zijn zin had. Ik mocht de knoeiboel opruimen met blanco interne nota's, waarvan daar in de kast voorraden lagen. Om mijn kleren te fatsoeneren moest ik gauw het toilet in. Ik was helemaal in zijn macht, verschrikkelijk.
Als er hoog bezoek kwam van een klant, sloofde hij zich lachwekkend uit, want De Klant en De Directeur moesten hem een hele geschikte vent vinden. Mij zag hij ab-so-luut niet staan op dat tijdstip.
Zijn grappen waren flauw en voorspelbaar, vaak vernederend naar mij toe, ik moest maar in het zand gaan spelen of met mijn tenen.
Ik "betrapte" hem ook eens met een andere collega. Hij vroeg naar haar familie, broertjes en zusjes en zo. De intonatie van zijn stem beviel me niet en ik was jaloers. Ik liep ernaar toe en hij keek heel lelijk, ik stoorde kennelijk, deed kortaf tegen me. Dat deed hij wel vaker als het hem niet naar de zin ging. Ik probeerde dan wat goed te maken en op dat moment had hij de macht weer, hij bepaalde wanneer hij me weer zag staan.
Ik zweeg overal over, ik gaf mezelf de schuld. Ik had hem maar af moeten wijzen, zeg ik nu nog, ik had wijzer moeten zijn. Ik schaam me echt dood.

Mijn vader heeft het nooit geweten, die had 'm vermoord, denk ik. Mijn moeder weet nog van niks. Veel later bleek dat hij blufte met te zeggen dat niemand anders binnen de bank me wilde hebben, Hij werd weggepromoveerd met een mooi verhaal naar een ander kantoor en ik werd toch nog overgeplaatst naar een andere afdeling, waar ze het prettig vonden dat ik kwam. Daar werd ik wel met respect behandeld.
Van het misbruik heeft de directie nooit iets geweten, hij had zich er toch uitgeluld en mij de schuld gegeven.
Hij was op een dag als de dood dat ik het aan mijn vader had verteld. Die kwam me eens halen na vijven. Ik wilde dat brok chef groeten, maar zag hem niet. Ik ging maar naar buiten, mijn vader wachtte. Wat zag ik? Die bluffer stond heel lief en ge¯nteresseerd met mijn vader te praten. Ik had 'm door. Even slijmen en kijken of papa ¨cht niks wist. Hij had zekerheid toen die arme man nog bezorgd zei: "Gaat u maar naar binnen, anders vat u kou in uw jasje........"

Ik denk er nog geregeld aan, had ik hem moeten aangeven?

Geschreven door: Laura

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie zuiver, Op 11-04-2008 01:10

Och meisje toch! :roll Je was toch nog maar een kind. :) Logisch dat (als je een beetje wereldvreemd bent en gezagsgetrouw) je in zijn leugens bent getrapt. :upset Ik denk dat best wel duidelijk was dat de man zijn handjes niet thuis kon houden. Daarnaast is de man natuurlijk ook niet voor neits gescheiden.. Daar heeft zich ook het nodige afgespeeld. :sigh Jou treft geen blaam. Maar dat stuk verdriet heeft meer op zijn kerfstok! :( Hij zal beslist zijn verdiende loon krijgen. :eek

reactie bobbel, Op 15-02-2008 13:03

Je hebt niets aan mijn commentaar, maar zoek hem op met een enorme honkbalknuppel en laat even weten wat je van hem vindt. Wat klinkt dit ontzettend laag. sorry, ik zat me op te vreten.

reactie Bloem, Op 18-02-2008 18:27

Je vind dat je wijzer had moeten zijn. Is dat zo? Ja, met alles wat je NU weet. Maar toch niet met alles wat je TOEN wist? Ik vind dat je heel erg lief mag zijn voor dat kind dat je toen nog was. Wat een rottijd moet dat geweest zijn! Heb je er nu nog last van? Je vraagt of je hem had moeten aangeven? Tja, als er meerdere waren had dat misschien zin gehad. Als jij de enige was niet, ze zullen zeggen dat jij het niet tegen je zin deed. Ik ben wel benieuwd naar de reden van zijn overplaatsing ... misschien was er bij P&O toch meer bekend dan jij weet ... Knuf!

reactie laura, Op 19-02-2008 10:17

Of ik er nu nog last van heb? Ja, dan komen herinneringen boven, of ik wil of niet. :( Dan voel ik die hebberige klauwen weer die zoëven carbonpapier hadden vastgehad. Ik had vaak enorme jeuk, ik denk infectie...ik durfde niet naar de dokter, dan kwamen mijn ouders er ook achter en zo'n domme dochter konden ze toch niet hebben?

reactie laura, Op 19-02-2008 10:21

Inderdaad, de reden van zijn overplaatsing weet ik niet echt. Ik dacht dat het zijn gedrag in het geheel was. Hij was enorm egocentrisch en verwaand. Zijn eigen ikkie stond helemaal bovenaan, iedereen moest horen hoe goed hij wel was. Af en toe was dat echt lachwekkend, dat had ik toch wel door. :grin Ik zie nu wel wat een enorme blaaskaak hij was. Later heb ik gehoord dat hij gescheiden is....hoe zou dat nou komen? :?

reactie Bloem, Op 20-02-2008 18:58

En als die herinneringen naar boven komen. Wat doe je dan? Stel je eens voor dat je voor hem staat met alles wie je nu bent en wat je nu weet. Zohee ... hij mag wel oppassen ;-) Ik wed dat zoiets je nooit meer zal gebeuren! (En ik vraag me af of hij zich recht in de spiegel aan durft te kijken)

reactie laura, Op 21-02-2008 15:33

hallo Bloem, als herinneringen boven komen word ik boos, zowel op hem als op mezelf. :( En ik verzin allemaal scenario's om hem eens lekker de waarheid te zeggen. En als ik voor hem zou staan, stel op een reünie of zo, dan zou ik 'm zeggen dat ik niks met 'm te maken wil hebben en hem verder stráál negeren, daar steek ik geen energie meer in. Ik ga 'm niet slaan of zo, want je mag nou eenmaal geen eigen rechter spelen en ik maak mijn handen niet vuil aan die @#$%&! Zonde, er lopen dan genoeg leuke collega's rond! Nee, dat gebeurt me nooit meer, brrr! :( En als hij dat hoofd in de spiegel ziet, hoop ik dat hij een stevig lesje heeft geleerd..........voor hemzelf. :upset

reactie Bloem38, Op 23-02-2008 18:02

Hé wat jammer dat je ook boos op jezelf bent. Stel nou dat het jouw dochter was die het overkomt. Jong, onervaren ... zou je dan ook vinden dat ze boos op zichzelf moest zijn?! Maar voelt die boosheid goed of vreet het je energie? Knuf Bloem

reactie laura, Op 28-02-2008 11:32

Nee, eerlijk gezegd zou ik dan idd zeggen dat ze niet boos op zichzelf moet zijn, dan zou ze zich schuldig voelen, denk ik :eek en dat moet juist niet, ze moet weten dat die nare :( helemaal fout is geweest. Nee, je hebt gelijk, ik moet niet boos op mezelf zijn, dat is een inzicht, zeg. :p Schuldig voelen moet ik me dus ook niet, nee, dat vieskeesje wist precies wie hij moest pakken en hoe. 8) Een ongelooflijk onsympathiek personage....

reactie laura, Op 28-02-2008 11:35

En nog in vervolg op de eerdere mail, eerst vrat het wel energie, maar nu niet meer, hoor. Ik vond mezelf zó stom, maar ik weet nu dat dat niet hoeft. :) Mooi, dat scheelt al de helft, haha. :grin Dank je, Bloem38.

reactie Bloem38, Op 03-03-2008 21:30

Goed zo! *steekt duim omhoog* Knuf Bloem

reactie wo, Op 24-02-2009 04:25

echt ongeloofelijk, daarom zal k als k ooit een dochter krijg er voor zorgen dat ze van mij of via mamma weet da ze dit soort dingen altijd kan vertellen. en als het dan gebeurd en ze heeft het verteld dan gaat pappa zonder dat ze het weet even langs bij die meneer of jongen

Site built by B-nuts