Iedere werkdag met jou samen zijn is geweldig. Nog nooit heb ik zoveel plezier in mijn werk gehad als sinds jij bij ons werkt. Al na de eerste dagen samen met jou, had ik al een zwak voor je zoals ik voor niemand heb. Niemand betekend zoveel voor me en niemand geeft me zo'n vertrouwd gevoel.
Maar toch durf ik je niet te vertellen wat ik voor je voel, bang om de goede band die we nu hebben te verliezen. Niet door jouw reactie, want je bent de liefste meid op aarde en je zult het positief opvatten, hoe jou gevoelens voor mij ook zijn. Maar door mijn eigen verlegen houding na een mogelijke afwijzing, waardoor ik te afstandelijk wordt.
Daarbij ben je gelukkig met je vriend waarmee samenwoont. En het laatste wat ik wil is jou geluk verstoren, daarvoor hou ik te veel van je.
Maar toch geef je me regelmatig het gevoel jij ook meer voor me voelt. De ene keer door hoe je me aankijkt, de andere keer door wat je zegt, maar nog vaker door het elkaar begrijpen zonder woorden. Zo zijn er nog voorbeelden te over zoals, altijd lachen om elkaars grapjes en dan elkaar aankijken, elkaar altijd verdedigen ten opzichte van collega's, elkaar helpen en steunen in alles, ....
Of is dit maar wat ik graag wil zien en is dit alles niet meer dan slechts een vriendschap.....
De eerste maanden dacht ik die verliefdheid gaat wel over, maar we zijn bijna 2 jaar verder en het is eerder erger dan over. Ik vind je nog steeds helemaal geweldig en kan je nauwelijks missen. Ben je even weg, denk ik al waar blijf je. Ben je 'n keer te laat, maak ik me zorgen tot je er bent. Ben je vrij of is het weekend kan ik niet wachten je weer te zien. Slapeloze nachten en voortdurend aan je denken is de laatste tijd ook alleen maar erger geworden. Ook zijn telkens weer die twijfels. Mijn hart zegt ik dat we bij elkaar horen, we hebben zoveel gemeen en vullen elkaar goed aan. Maar mijn verstand zegt dat we ook te verschillend zijn om elkaar echt gelukkig te maken. Ook dit blijft me weerhouden het je te vertellen, maar je vergeten...........nee dat zit er ook niet in.
Maar als ik je vertel dan moet ik je ook echt eerlijk tegen je zijn en je alles vertellen, ook mijn verleden. Het jou vertellen is geen probleem, als ik het aan iemand wil en kan vertellen, is het aan jou. Maar kan jij (en onze vriendschap) dit nu al aan? Geen idee, maar zo kan het ook niet langer. Zal ik dan toch maar of..............
Hoop ik maar dat je dit leest en je begrijpt dat dit verhaal over jou en mij gaat.