werk

Altijd mijn best gedaan, altijd behulpzaam geweest, nooit anderen reden gegeven om te klagen over mij.

Toen de laatste reorganisatie kwam en ik er uit vloog, schaamde ik me er voor een uitkering te moeten aanvragen.
Natuurlijk ben ik hard aan het zoeken naar werk, maar ik heb het idee dat mijn omgeving mij met de nek aankijkt.
Als een loser.

Bij sollicitaties mis ik net aansluitende ervaring, recente ervaring, of deed ik niet precies hetzelfde hiervoor.
Wil ik bij een gemeente aan de slag via een uitzendbureau, mis ik gemeentelijk ervaring... Hoe kom je daar aan als je de kans niet eens krijgt!
Door alle afwijzingen voel ik me onderhand ook een loser.

Ze zeggen je het je niet aan moet trekken, maar daar moet je sterk voor in je schoenen staan.
Ze zeggen dat de economie aantrekt en er meer banen komen, waar dan.

Ik ben het gevecht aan het verliezen en voel me steeds meer een loser.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie tijgertje, Op 09-06-2015 15:27

Ik heb ook heel lang hetzelfde gevoel gehad...ruim een jaar geleden verhuisd, maar nergens, echt nergens aan de bak komen...zelfs vrijwillig werk niet. Hoe moeilijk ook, ik bleef maar door zoeken... maar ja, afwijzing na tegenslag...plus honderden smoesjes want zij die wel voorzien zijn, zij die wel ergens bij horen voelen zich o zo veel beter dan jij... jaja. Wat kon ik dan anders dan me in kleine kring nuttig te maken, te genieten van de zeer spaarzame WEL leuke minuten... om dan tot mijn grote opluchting eind vorig jaar te horen dat we WEG GAAN... VERHUIZEN. Het is niet te geloven, nog steeds niet, ookal hou ik mijn visa vast... maar ipv jarenlang weg te teren in een buurt die nietszeggend is, een dorp vol hatelijke zelfgenoegzame figuren...bestaat er dus zoiets als een tweede kans. Ik heb uitzicht op een HUMAAN leven, om te gaan naar een plek waar mensen nog wel met je praten, waar mogenlijkheden genoeg zijn... en ja, dat is Mazzel, inderdaad.En een hele opluchting!

reactie Trees, Op 11-06-2015 23:13

vandaag een ijsje geconsumeerd in het centrum van Laren. Ik zag een vacature hangen: Harde werkers gezocht bij de Mac- Donalds. Als je stressbestendig bent, kun je het overwegen. Suc6! P.s. Ze vergoeden ook je reiskosten of je nou in Doornburg woont of Hogezwaluwe het maakt niet uit. Het is maar werk als je maar gelukkig bent en je zelf niet zielig vind.

reactie Saskia, Op 16-06-2015 14:12

Beste Trees, bedankt voor je reactie. Ik heb echter twee studies afgerond waardoor ik op dit soort banen ook niet aangenomen word, vanwege overgekwalificeerd. Ik spreek hierbij helaas uit ervaring. Ik voel me bij wijze van spreken tussen de wal en het schip gevallen. Ik voel me in ieder geval steeds minder gemotiveerd om mee te doen aan de rat-race van de moderne maatschappij. Steeds meer neig ik ernaar om een baan te hebben om mijn rekeningen te betalen (het liefste part-time), zodat ik die ellendige uitkering vaarwel kan zeggen. Als ik dat hebt, dan bekijkt men het maar. Jammer dan van de studie-investeringen en mijn kennis en kunde.

reactie F.Klopt, Op 16-06-2015 17:37

Je hebt een basis. Niet de basis die je graag wilt hebben misschien. Je heb je best gedaan. Probeer de motivatie niet kwijt te raken en denk er niet te veel bijna want dat is je redding voor morgen. Geniet van je herstel moment en soms kan een plan heel anders uitpakken maar geef niet op.

reactie peter4, Op 20-06-2015 13:59

Hallo,Saskia.Het kan zijn,dat mijn reactie twee maal verschijnt,omdat ik opnieuw ben begonnen.Doet er ook niet toe.Weet je,arbeidsethos is uiteraard een mooi iets,maar als je je hele identiteit laat afhangen van je werk,doe je jezelf toch wel schromelijk tekort.Als je je werk dan kwijt raakt,verlies je daarmee ook een groot deel van je persoonlijkheid.Een mens is toch waarachtig een individu,waarvan werk maar een onderdeel is.Mensen,die jou meemaken voelen onmiskenbaar je onzekerheid en vermindering van eigenwaarde,zelfbeeld aan,want dat instinct hebben we nog steeds.Geloof je nu serieus,dat je pas een volwaardig deel van de samenleving bent,als je werk hebt?.Dan zou ik me,met mijn pensioentje,allang hebben verhangen.Natuurlijk wens ik je van harte toe dat je,en dat geldt voor nog een gigantische schare van werklozen,werk vindt dat aansluit bij je niveau en natuurlijk moet je blijven zoeken.Maar probeer wat meer muziek,natuur,kunst,enzovoort tot je te nemen en zie je werk niet als enig zaligmakende prioriteit.Makkelijk gezegd,want je zal toch geld moeten hebben,ik weet het,maar hoe wanhopiger je overkomt in je sollicitatiebrief/-gesprek,hoe geringer je succeskans.Hoe dan ook,als je noodgedwongen ,hopelijk tijdelijk,onder je niveau aan de slag zou kunnen,zou ik dat,met een bepaalde ondergrens weliswaar,maar accepteren,al is het maar om je zelfbeeld op te krikken succes,peter4.

reactie Saskia, Op 11-08-2015 21:51

Beste F.Klopt en Peter4, ik wil jullie hartelijk danken voor jullie reacties, want die hebben me mede geholpen om door een voor mij lastige periode door te komen. Ik ben inmiddels weer aan het werk, zij het tijdelijk om iemand te vervangen die aan het backpacken is. Het is ook niet mijn gedroomde baan, maar ik werk weer! Toch blijven jullie reacties in mijn gedachten, en ik heb gemerkt hoezeer waarde wordt gehecht aan 'werk' door mijn omgeving. Het lijkt wel wat je doet = wat je bent. Iets waar ik voorheen niet bij stilstond. Ik had bij deze baan de keuze om 32 of 40 uur te gaan werken, en heb voor 32 uur gekozen. Ik merk dat niet iedereen in mijn omgeving dat snapt. Zij zeggen, dan verdien je toch meer en bouw je toch meer op? Dan kan wel, maar na altijd 40 uur te hebben gewerkt, is dit eigenlijk wel lekker. Er is meer in het leven dan werken, maar het helpt wel om een inkomen te hebben (zonder afhankelijk te zijn van instanties)!

Site built by B-nuts