Geheimen
Werk
Verliefd op een collega
Kun je er wat aan doen als het je overkomt? Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar: het is iets natuurlijks. Da's gewoon chemie. En het hoort niet, natuurlijk.
Ik was ook de pineut: er kwam een nieuwe collega op een andere afdeling. Ze leek zo gewoon, zo 'the girl next door'. Maar nadat ik haar wat vaker zag vanwege een paar projecten op het werk merkte ik dat ik haar toch wel erg bijzonder vond. Zo anders dan wie ook binnen het bedrijf. Zo intelligent, grappig en mooi. Als ik haar een dag ook maar even had gesproken was mijn dag weer goed.
En wat doe je dan? NIETS! Niets laten merken, vooral gewoon blijven doen. (Zeker als je getrouwd bent!).
Blij zijn met iedere gelegenheid die zich toevallig aandient waarbij je haar even kunt zien. Dat kan toch geen kwaad? Denk je...
Totdat die leuke meid door reorganisatie plots een ontslag boven het hoofd hangt, haar situatie zeer onzeker wordt, en de kans groot is dat als je terug komt van vakantie zij vertrokken is.
Ik was er kapot van, maar kon dat gevoel met niemand delen. Ik heb aan niemand verteld hoe ellendig ik me wekenlang voelde, omdat ik me er ook voor schaamde.
Na heel lang nadenken heb ik besloten het haar te vertellen. Omdat ik het zo erg vond, zo oneerlijk dat dat ontslag net haar moest overkomen. Iedere dag knaagde het aan me, het gevoel van onmacht dat ik niets kon doen om het tij voor haar te keren. Ik wilde niet dat ze vertrok zonder dat ze zelfs maar wist hoe bijzonder haar aanwezigheid voor mij was geweest.
Ik heb het haar verteld.
Ik moest het van mezelf. Gezegd wat ze voor me betekende, hoe leuk ik haar vond.
Ze schrok zich wild, had dat niet zien aankomen.
Ik heb haar met nadruk verteld dat ik niets van haar wilde (en dat is ook echt zo), dat het iets is wat mij overkomen is. Heb haar gevraagd of ze hetgeen ik vertelde als compliment wilde zien, en niet meer dan dat.
Gelukkig bleven we daarna on speaking terms, en bleven we op dezelfde professionele manier met elkaar omgaan, ze vermeed me niet en ging niet anders tegen me doen. Dat siert haar, en ik had dat ook van haar verwacht. Ze zei dat ze het wel begreep, en het moedig van me vond dat ik het had gezegd.
Toch had ik maandenlang het gevoel dat ik haar (heel egoistisch) in pijnlijke verlegenheid had gebracht, en dat ik thuis de boel had besodemieterd.
Al met al luchtte het me niet op, maar ik ben nu, 3 maanden later en ze verdwenen is, toch blij dat ik het gezegd heb.
Tip aan allen die hetzelfde overkomt:
zeg maar niets, het is het niet waard, het lucht niet op. Probeer de ander gewoon zo weinig mogelijk te zien. Je kunt vast iets regelen. Het doet zeer de ander niet meer te zien, maar het is het beste.
Bovendien moet je maar zo denken: waar het bij jou zeer doet heeft zij zelfs geen jeuk (vrij naar Verreck en Pleijsier).